Gittiğin Gün Şiiri - Ahmet Ali Dikmen

Gittiğin gün;
şarkılar ağlaşıyordu hüzün makamında
çaresiz yakarışlarım büyüyordu kapında
yüreğim ezilirken sensizliğin zulmünde
gece bitab düştü sükunetinde...

Gittiğin gün;
kapı, duvar, pencere; geldi üstüme üstüme
kulağımdaki buğulu sesin hazandı yüreğime
sindim şuursuzca yerime
gözlerim ağlamaklı oldu, güldüm halime
hiç yıkılmamıştım böylesine...

Gittiğin gün;
farkettim sevinceymiş senleyken gözyaşlarım
yokluğunda hüznüme büyüyor ağlamalarım
farkettim mutluluğaymış senleyken uğraşlarım
yokluğunda derdime büyüyor avuntularım...

Gittiğin gün;
boğazıma takılan hıçkırıklarımda
söyleyemediğim kelamlarımda, sürgün yedim
her gece şehrin uyuduğu,
kimsenin bilmediği saatlerde
herkes acılarından kurtulmak istediği halde
yüreğimdeki yangının büyüdüğü yerde
sensizliğin candamarında, sinesinde
sensizliği soludum derinden derine...

Gittiğin günden beri;
hiçbiir niyazımda; ne de dua'm da
istemedim geri dönmeni HAK'tan
seni en çok ben sevdim diyemem
ama benim en çok sevdiğimsin sen
döner gelirsin zaten nasibimsen...

(aralık iki bin yedi Edirne)