Gittiğimde Şiiri - Samet Yılmaz 3

Yağmur bile hatırlayamayacak beni
Altında kaç defa ıslansam da,
Her nasıl aynı rüzgâr omzumu süpürüp geçmiyorsa,
Adım bile kalmayacak günün birinde,
Ne para pul ne mal ne varlık,
Resmim bile kalmayacak.
Oysa isterdim gökyüzü benim için ağlasın,
Hissetmesini isterdim gidişimi ormanların,
Durulsun bir an rüzgâr benim adımı andığında ister,
Yürüdüğüm her bir yol saygı duruşuna geçsin.
Tüm bunları isterdim belki, Tanrı’nın gerçekten umurunda olmak.
Cehenneme misafir, cennete ağır konuk olmak.
Uzaydan bile görünebileyim isterdim pekala yeryüzüne bakıldığında.
O kadar görkemli olmak isterdim.
Adıma heykeller dikilsin, namıma sokaklar yapılsın.
Öyle büyük olmak isterdim işte
Peki neden?...
Sadece koskoca bir hiçlik için…
Aslında sadece beni hatırlayınca gülümseyip,
O benim arkadaşımdı demenizi isterim.
Gülümseyin cenazemde kahkaha atın isterim.
Çünkü ben insanları sadece güldüklerinde severim…
Gülümsemek hayattır, hayata tutunmak,
Hayata boğun beni, ben gittiğimde…