Gitti giden Şiiri - Hasibe Gezgin

Asılı kaldı emanet bir güz koynumda,
Yaram asırlar öncesinden kalma.
Göz bebeklerimde sinsi ve kirletilmiş bir yalnızlık.
İliklerime işlemiş azgın, vahşi bir ayrılık.
Nereye kadar sızar bu soytarılık ruhuma?
Ne kadar daha bölünür çığlıklarım parçalara?
Yağmur yağıyor yüreciğime
Islanıyor sabahı görmeden ellerimde ay ışığı.
Zaman, çıldırıyor büsbütün
Ölüyor karanlığın yoksul anası.
Üşüyor sol yanım,
Kanıyor serseri ıslıklarım.
Gitti giden.
Artık bana yâr olmaz başıma tâc ettiğim şarkılarım.
Bilirim geceler firari,
Bilirim çırılçıplak yıldızlar
Ve bilirim ki yalnız gördüğünü yansıtır aynalar.
Hüznü saklar duvarlar
Gecenin mahrem koyuluğunda yalnız birbirine ait sevdalılar.
Sokaklar doğurmadı beni,
Kırlangıçların ülkesinden gelmedim.
Benim de tüten bir bacam, eşikte bir bekleyenim var.
Asılı kaldı yüreğim omuzlarında
Gece, ellerimi buruşturuyor.
Bana göre değil bu aylak sevda
Ben sevmem paçavra vaatleri.
İstemem ellerimi eskiten kederleri.
Örtün üstümü,
Ay dede okşasın hüznü yudum yudum içmiş yüzümü.
Zaman gebe; birazdan doğuracak yoksul bir sabah, ağrılı bir gece.
Gitti giden.
Asılı kaldı emanet bir yaz dudaklarımda
Bir sen eksiksin düşerken yıldızlar kucağıma.
Ve işte bu yüzden yarım içimdeki her resim.
Hasibe Gezgin
04-11-2004