Gitti Şiiri - Şakir Kadan

“vefat eden eşimin anısına”
GİTTİ
Gitti… Anılarını bırakarak, hayallerimi yakarak gitti. Bu evde bir gölge eksildi ve ben azaldım. Odamın havası mezar soğuğu… Hayatım üşüyor. Ayak sesleri çınlıyor kulaklarımda. Kafam bulanık, bilincimin okyanusunda anılarım yüzüyor. Üstüme saldığı son kokunun ardına düşüyorum. Komodinin üzerinde, bir tarağın dişlerine tutunmuş tek bir saç teli… Kökünden kopuk, sahipsiz… Ok gibi saplanır yüreğime… Çekmecede hiçbir zaman tamamlanamayacak yarım kalmış örgü… Aynada bir çift kara göz ararım. Kahrolası görüntüm… Çekil aramızdan… Belki… Ben mucize beklemekteyim nafile...
Gitti. Gündüzümü geceye çevirerek gitti. Uykumda yüreğimin inleyişi uyandırır bedenimi. Kapı açılır sesi duyulur ama gelmez. Gönül şatomun penceresinde hala gözlüyorum yolunu...Koltuğu boş… Kahve fincanı olduğu yerde duruyor, sevdiği peynir şekeri cam kavanozunda… Hiç bir zaman gelmeyeceğini bende biliyorum… Bekle, ben geleceğim. Son şafağın gelmesini bekliyorum… Bekle İki dünyanın birleştiği sonsuzluğun son durağında bekle… Orada buluşacağız… Bu ne çaresiz hal ya rabbi… Ağla yüreğimin gözleri. Teselli et beni… Perişanlığıma ağla… Öyle ağlaki yaşlarınla boğ beni... Artık yarım varım, öldürerek tamamla beni... Gitti… Ruhumu öldürerek, anılarımla cezalandırarak gitti… Bedenimi toprağa gömmeden gitti…
Uyku girmez oldu gözlerime… Her gece zifiri duygularımı aydınlatacak şafağın sökmesini beklerim. Şafak sökende gözyaşları dizilir kirpiklerimde… Gündüz üşüyen yüreğimi örtecek gecenin çökmesini beklerim… Gece çökende yine gözyaşları dizilir kirpiklerimde….Günüm gün değil, gecem gece değil… Onsuz ne kötü bir dünya yarabbi…
Gitti… Kaygan bir balık gibi avuçlarımdan kayıp gitti… Bedenimin yaralarını sarmadan, ruhumda derin yaralar açarak gitti. Gözlerinde görürdüm kendimi… Beni de alıp götürdü gözlerinde…
Gitti… Son selamını verdi gözlerini kapatarak. Gitti Gök kubbeyi başıma yıkarak…Ş. Kadan
“ Kadran dergisinde yayınlandı”