Güzdü mevsim,
yazdan kalan son gün
tutuklu kaldı elimde.
Baharın güllerini tuttuk zemheride.
Sus dikiyorduk düğmeli dudağa,
Yazıyorduk durmadan bilgelikte.
Renklerin doğayla vedalaşma vaktinde
buza verdik düşümüzü.
Ve bir lodos değdi
güneşin yolculuğunda buza.
Acısı kendine değildi aşkın.
Dönüştü, düşümüz suya.
Hangi şehirdeydik,
Hangi akşamdan kalma.
Ya da hangi yere düşdük.
Vaktin kızılında,
çırılçıplak düşlerimi yaralarıma basarken,
figan eder adının kalbimdeki yokluğu.
Cesur şiirlere takıyorum artık hüzünleri.
Yoruldum. Seni henüz tanıyorken,
takmıyorum hangi ölüme kefenlendim.
Ben sustum ey aşk sen konuş.
Sen beynimde aşka
Ben se ölüme dahil oldum
Gitsen de ölsem diyorum …
Kayıt Tarihi : 14.3.2009 13:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
buza verdik düşümüzü.
Ve bir lodos değdi
güneşin yolculuğunda buza.
Acısı kendine değildi aşkın.
.....................................
................................. /.
Şiirin yetenekli betimlenmesi, düşünülen her imgenin gerçeğe yaklaşımındaki doğruluktan kaynaklanıyor. Bunun en kısa, öz anlatımı 'USTALIKTIR'... +10 Tam puan vererek başarılar diliyoruım..
TÜM YORUMLAR (49)