Gitsek Seninle Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Otogar soğuğunda içilmiş bir sigaranın ertesinde dostum dolunaya
bakıp “ölene kadar” demişti.
Dolunaya bakarken ben de aynı şarkıyı mırıldanıyordum zihnime.
Son defa o gün anlaşılmıştım.
Bugün yine bir şarkının nakaratında buluşmak isteyeceğim ölüler
var.
Hani o her şey bittikten sonra görülen bir çift ayakkabının
hatırlattığı şarkılardan birinde,
Buluşsak ya…
Anlasak birbirimizi o eski dolunaylarda.
Alnımın billurlarına kadar gülümsesem hayata!
Cümlelerim devrik olsa bedenim yerine.
Virgüllerde duraksayıp, beyitlerde soluklansak seninle.
BU *** YERİNDEN ÇIKIP GİTSEK BİR GECE.
Yine ölmekten korkmasak aptalca. Ben bileklerimi kessem dikine,
sen cüzzamlı bir duvara yaslanırken sigaraya başlasan yeniden…
O kadar güzeldi ki sigaraya başlamak, sırf yeniden yaşamak için
bırakmıştın tütünü.
Yaşasak ya yeniden.
Öyle yalansız,
Öyle yasaksız…
Enine kafiyeli, boyuna kanlıcasına.
Ağlasak ya boyumuza kadar bok çukurunun içinde, neden bir dal
daha sigaramız yok diye.
Anlatsak dünyanın kötülüklerini, bileklerimizi uzatmasak
soysuzların her birine.
Ben yeşil bir veranda hayal ederim belki yine,
Sen bilmem kaçıncı defa sigaraya başla yeniden.
Sonra sabah olsun,
Neşet çalsın,
Çay kaynasın,
Sen cüzzamlılardan uzak dur,
Ben henüz Ruh Adam’ı okumamış olayım.
Dolunaya bakalım.
Kabuklarını soyalım dünyanın yaralarının
Hem bir gün Aslablaya rastlarız, çiçekler ekebileceğimizi anlatır
dünyanın yarasına, yarısına.
Buluşsak ya diyorum bazen,
Sigaraya yeniden başlarcasına,
Evden öylesine uzakta, öylesine çaresiz bir korkuyla ama bir o
kadar da cesurca…
Cahil birer öpücük kondursak ya zehirden izmaritlere,
Yavaş yavaş ölsek ya bazen.
Bilirsin, yavaş yavaş ölmemiz gereken şeyler gerçektir.
Bazen direksiyonu yumruklamamız gerekebilir.
Ölümü hatırlamamız gerekebilir henüz 20 yaşımızdayken.
Hatta bazen,
Ölmemiz bile gerekebilir.
Bedenlerimiz ayakta, ruhumuz sancılar içinde, birbirimizden
uzaktayken.
Ağlama…
Bir şiir yazarız,
Sonra sigaraya başlarız.
Buluşalım bazen…