Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kovsaydım da gitmezdin....Gitmeyecek kimse lazım insana,kendini kovdurmayacak kimse lazım...Güzel anlatmışsınız
merhaba yüreginize kaleminize saglik
Bitti dense de sona erdiği sanılsa da kökleri asla kurumamış dalları kırılsa da yaprakları solmamış kurumamış olan olan efsanevi bir aşkın haykırılışını buldum'Gitmezdin...'de...Hala yemyeşil duran bir sevginin ifadesinin ustaca serpiştirildiğini,rengarenk duyguların debisi yüksek bir nehir gibi dizelere akıtıldığını gördüm şiirin her mısrasında...Şiirin isminden son noktasına değin hüzünlü olsa da muhteşem bir armoninin yakalanmış olduğunu,dizeler arasındaki ahengin hoşluğunun da şiire akıcı bir özellik kattığını ve de bir nefeste okunabilirlik kazandırdığını müşahade ettim'Gitmezdin...'de...
Bu denli iz bırakan aşk ve sevgilerin yaşanmış olması da sevda adına beni sevindirdi...Duyguların bir sel gibi dizelere taşılması,sevginin mısralarda kainata adeta haykırılması aşk adına mutlu ve de umutlu kıldı beni...
Bu nedenle,gerek teması gerek duyguların ifadesinin harikalığı gerekse sevginin en dolu sözcüklerle haykırıldığını gördüm bu muhteşem şiirde...'Gitmezdin...'in çok sevgili Şairesini gerçekten ve de yürekten ayakta alkışlıyorum...Kıymetli şiirseverler sizler de bu alkış seslerimi taa oralardan duyabiliyorsunuz değil mi?Saygımla...Savaş GÜRSOY
sevseydi duymasına gerek yoktu efendim gitmezdi kaleminize saglık saygımla
yaşam yanlışlıklarla dolu ya siz hayatta hiç yanlış yapmadınızmı
guzel bir paylaşım ama her kişi sözleri anlmaz ama gende guzel dizeler tebrikler
Sıcacık, anlamlı ve nefis bir şiir.. Tekrar tekrar okudum..Gönülden kutluyorum Kezban hanım... Sağlıcakla ve hep sevgiyle kalın.. Halim AKIN 10 PUAN+ANT
Sevgi emek ister, yürek ister, sevgi yüreğe girdimi gitmesi çok zordur gerçek sevgiyse de kolay kolay gitmez...
Kısa ancak anlatımı çok güzel ve sade bir şiir, kutluyorum sizi Kezban hanım tebrikler....
Git geldiğin gibi derken dilim,
Binkere gitme dedi yüreğim…
Gitme kal lütfen….
Ama sen hep kahrolası dilimi duydun
Duyabilseydin yüreğimi,
Duyabilecek kadar sevseydin beni,
Kovsaydımda gitmezdin…
kutlarım duygu dolu hüzünlü dizelerini...
gitti bildiğin belkide hiç gidememiştir...
tebrikler yazan yüreğe ve emeğe
çok hoş bir çalışma...
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta