Gitmeyecektin Şiiri - İsmail Uzun 2

Önce Hoşça kal demişti, uzun bir mektup gördüm…
Bir soğuk ter aktı, bir titreme, o anda bir son gördüm.

Umuda açılan kapım, tutunduğum dalımdı,
Ne kadar iyi de olsa birazcık da zalımdı.
Gülünce gülerdim, hüznünde hüznüm vardı,
Yokluğunda her geçen dakika bana dardı.
Sevilmekten korktuğu için gitti sanıyorum,
Sevmeyi öğretemedim ya ona yanıyorum.
Beni böyle kedere düçar etmeyecektin,
Sessiz karanlıklara bırakıp gitmeyecektin.

Bir sabahtı ki aydınlık bir gün istiyordum,
Bu kara haberle yıkılacağımı bilmiyordum.

Yoktu hiç ellerinden tutan, ben onu yalnız bildim,
Ve sandım ki kaderinden yalnızlığını sildim.
Tuttuğu ellerimde isterdim sıcaklığımı duysun,
Baksın gözlerime de buram buram aşka doysun.
Bu gözlerin menşeinde yürek var olamaz hiç yalan,
Şimdi baykuş ötüyor, bu umut diyarını bak etti talan.
Karanlık gecelerde lime lime böldü beni.
O kahve renkli gözlerinin dibine gömdü beni.

Upuzundu ve bağlıydı saçları, başında bandı vardı.
Yanaklarında ki allık, yüreğinden yüzüne vuran hardı.

Hafif utangaçlık içinde dikilince yere gözlerin
Beni umuda gark eder buyur gel diyecek sözlerin.
Yollar gider vuslata, bir gün çağırırsan beni yar,
Dik gözlerini gözüme aç kolların boynuma sar.
Açtım sana yüreğim bırak inadı da gör beni,
Dinleyiver kalbinin sesini, o gönlüne koy beni.

Gelir görür tutarım... umudu bir paraya satarım,
Sevgini sevgime katar bir ömür hayaline yatarım...