Gitmeye yeltendi Şiiri - Serdar Şimşek

Gitmeye yeltendi
Hükmünü giydiğim darağacın da
Son isteğimi benden önce toprağa bahşetti ve gitti.

Gitmeye yeltendi
Bütün anıları bir nefeste
Nefretle kusup
Yüzüme sevmiyorum demeyi başararak
Hiç anlamadığım bir dilde
Küfür eder gibi çekti hançeri
Sapladı kalbime ve gitti…

Beni en masum yanımdan vurup
Sütten kesilen çocuk gibi ağlata ağlata
Kazıyarak geçmişi anlıma
Yüreğimdeki kör bir kuyuya atar gibi
En derin karanlıklarda nefesimi kesercesine
Cesedimi çiğnercesine gitti.

Gitmeye yeltendi
Mevlana’nın Şems’ten son ayrıldığı gece gibi
Kimya’nın bir mezar başında boynu bükük kalışı gibi
Çığlık çığlığa
Feryat figan
Usulca ama sinsi
Çekti ve gitti.

Gitmeye yeltendi bir Aralık akşamında
Ve hangi aralıkta üşümüşse yüreğim
İnadına beklemedi yazı
Çünkü kaderiydi alın yazısı
O da inatlaşmadı yazılanı oynadı
Anla sevgili bu ruhumun son provası

Gitmeye yeltendi ve gitti.
Geride söylemeyecek tek bir söz kaldı.
Ne de olsa “Giden gider kalan kalır.”