Gitmesen Şiiri - Mustafa Toraman

bu kadar sustuğum yeter,
şehrindeyim gülüşü destan aşkım... şehrinde yanı başında bir yerlerdeyim!
pencereden geldiğini sandığım milyonlarca ışık
seni arıyorum gecede tüm benliğimde ve küfürler sustuğum onca saate

unutmadım seni desem
yazmayalı çok olmuş ellerim titriyor... karşına çıkıp yazamıyorum iki satır ve şehrinde sus pus
gülüşün yeterdi oysa
hatta ilk düğün fotoğrafımız bile... kimine göre bir yanlış ama hep güzel... ve küfürler her sustuğum dakikaya

şehrindeyim gözleri destan aşkım... şehrinde çok uzağında benimde bilmediğim bir yerlerdeyim!
gel dersin diye geceleride uyumuyorum artık
ve sen gittiğin o günden beri dönmek istesemde bu hikayeye
dönemiyorum...
zalim olmasa bu şehir bu kadar! küfürler dolanıyor dilime sebebi olmayan küfürler

aklımda bana yetmeyen heryerinde sen varsın
düşündükçe düşünesim gelmeyen şeyleri seni unuttuğumu farzedip ağlıyorum
kendi kendime işkence ile karışık birkaç demogoji yapıp monolog bir sohbete soyunuyorum
ya gitmeseydin diye soruyorum...
gitmesen bu şehir ikimizin olur muydu diye...
yada gitmesen gidişin ne kadar ertelenirdi?

blöf yapma cesaretim hiç olmadı
bunun yerine hep yalan söyledim ve kaybettim
üç kez kendimi bir kezde senle birlikte kendimi
dört olduğunda ise ben kalmamıştım
mosmor göz altlarından damlayacak gözyaşlarını tutup rahatsız olmayacağın bir hikaye istedin benden
ve bende yazdım, bir yan masada...
susup bir çorba oldum ve ateş kadar sıcak olup içime doldum...
o zaman anladım...
gitmesen seni bu kadar çok severken unutmak istemezdim...
gitmesen bu şehir kimsenin olmazdı...
gitmesen gideceğin bir sonraki sefere belki bu kadar ağlamazdım...
gitmesen...

gitmesen şimdi şuracıkta sana baksam sustuğum onca saniyenin boşa geçtiğini anlayabilirdim...
yada anladığımı kabul edebilirdim...
ya da gitmemen gerektiğini...

şehrindeyim gidişi destan aşkım...
sen gitsende ben hep peşindeyim! ...