Gitmenin Kedisi Mırnaşır Yaramda Nazlıcan

23.23.2010 ‘ithaf

*Gitmekten daha zordu ,söyleyebilecek onca şeyin varken susup yalnızlığında ağlaman.
Gitmekten daha zordu susarak seni unutmak.
Çaresizliğin çarı olarak hep seni içinde çariçe olarak yaşatmak,gönlümdeki tahtını hiç
yıkamamak her şeyden daha zordu.

-Vedaların sarar yaramı. Kanayan bir alışkanlığın alıştırmasını yapıyor kaderim.
Giden sen değilsin, benim aslında. Sen hep bendeyken buna gidiş denilmezdi.
-Bir öpücük parametresinde metre başı metres yaşamlar yaşayan başka benliğin kirli sularında korku filmin başrolündeyim.
-Bu sensizliği oynama senaryosundan alınma yaşamlar, bu benden hayır çarşısı çıkmaz.
Ruhumun viranelerinde kermes düzenleyip senli her şeyi sunuyorum.
Bu anın kısa metrajlı filminde en çok gözyaşların revaçta. Damla damla bana eriyişini ıslatan o demin sızıları süzer vicdanımdaki kayıpsızlığı.

-Akar gider bende ölüşün. Yanar gider ciğerim.
Ilık bir özlemi vardı bakışının hep resmi duruşunun. Güleç yüzünün haritasında dünyanın en mutlu erkeği şehir olurdu. Ben kent üstüne kent olurdum sen gülerken.
-Post modern yaşamlar sunardım sen gülünce, salına salına sahifelerimi karıştırınca.
-Hayatın en son yaprağına yazardım seni. Şimdi bir ayrılığın ölümden önce yazılması kaderden çıkarılmış.
-Bu sevgi ölmüşse sende, ölüm artık gerçekliğini saklamıştır. Bağırsam da duyamazsın.
Bu ölen kim hani salası okunmuyor. Bu ölen yoksa imamın kızı mıydı? Yoksa imaların perisi miydi. Yok yok bu gidenin hiç gidemeyen ölümcül gülüydü.
-Yalnızca dikenlerini sinemde bırakarak gidenin kırmızı gülüydü. Kendisiyle kumar oynayarak kumarbaz olmak istedi acıların metruk mekanlarında.
-Kumarında beni kaybetti. Oysa bütün ilklerini iliklerine kadar yaşamıştı aşkla. Bunca büyük aşkın sonrasında nefretlerini ekip gitti yaramın nadaslarına.
-Öküzlerin bile yiyemediği dikenler yetişti ayrılık yamacımda. Sen mutlu orada.Ki orası, ora olmaktan çıkmış.Çivisi çıkmış yaşamların gizil oyunlarında hangi akıl oyunlarındasın.
-Teninde saklı kalan hazinelerini aramaya gelen hangi ikinci el öküzün boynuz arbedeleri arasında içsel açlıklarını doyurmaya çalışıyorsun zağımın kızı.
Seni durdurmak için rekorlar kırdım yolunda koşarak. Durduramadım.
-Gideni durdurmak hızlı aşk koşucuların işi değilmiş. Bu hız nerden geliyor sevgilim.
-Can kırıkların verdiği özel bir acı ezmesi mi? Bu gidişini nasıl durduramadım.
Bir inme gibi dolaşır bedeninde pişmanlıklar,
Neylersin gitmek kaderinin ederiymiş. Yazılmışlığa koştun. Yeni bir hayatın yatırlarına attın.

Bu aşkı terk edip hangi yalancı baharın gülü olarak sunacaksın bilmiyorsun. Bu güven hazineni kaybeden biri küçük hazinelerin sevda ambarında mutlu olur mu ki?
-Beni, ben kadar tanıyıp yaşarken çıkmaz sokakların karanlığında bilinmeyen bir ben’e yenilince peki o bilinmeyen yüzlerin dünyasında hangi yüzle yaşamaya alışacaksın.
Başka gitmelerin garından arını söndürmeye yakınsın anlıyorum.
-Haydi git benden. Haydi git öncesi mutlu sonrası mutsuz anların anaforlarına.

Sol yanında umutların, beni unutmuş ve gözleri nemli bir sen gider.
Seferinde gözyaşlarının ağırlığını ekleme.Çünkü ağlayacak çok zamanın olacak.

Bu gidiş beni unutmayı mumyalamaksa uyandırma Firavunları. Nemrud’un kızı olma bunca seni severken. Öyle sevgi ateşinin ortasında bırakıp giderek ciğerimin yanmasını izleme.

-Çaresizliğimden üstün körü körlerin yaşanmayan diliyim.
*Sözcüklerim sustura, kesiyorum sensizliğin acılarını. Doğranmış bir sevda vücudu gibi kendime gelişleri sarıyorum.
-Artık gelme. Gitmek şimdi moda. Ben de alıştım bu modaya.