Gitmene Bile Kıyamadım

Gitmene ses etmedim…
Çünkü kalmak isteyenin önüne duvar örülmezdi.
İçim paramparça olsa da sustum,
yüzüm gülüyormuş gibi yaptım.

Meğer bazı vedalar dilde değil,
gözlerde başlarmış…
Sen giderken ben binlerce kez sustum.
Ve en sessiz çığlığı, içimde sana attım.

Şimdi sorsalar "üzüldün mü?" diye,
gülümserim sadece…
Çünkü bazı acılar anlatılmaz,
sadece taşınır.

Ve ben, seni kalbimin en sessiz köşesine koyup,
gözlerimle uğurladım.
Hiç bilmedin...
Ben gitmene bile kıyamadım.