Gitmeliyim İstanbul Şiiri - Nuran Baydar

Sandık dolusu hatıraları omuzlayıp gitmeliyim,
Mecâli kalmadı artık göğüs kafesimde çırpınan nefesin.
Yere yığınlan umutları tek tek kurban edip gitmeliyim,
Yalınayak kaldım yollarında, peşine düştüğüm hayallerin.

Yürek, koparcasına gürlüyor bu gece,
Bir alacakaranlık çökmüş ki üstümüze, kıyamet gibi...
Pul pul dökülüyor yıldızlar gönül mahşerine,
Belimi büküyor bu günah, sırtımda ağır bir kambur gibi.

Diz çöktü önümde yorgun yıllarım,
Daha bir dağınık artık griye çalan saçlarım.
Son bir çığlık daha savuruyorum iki yakana İstanbul,
Gör bak, nasıl yetim bırakıldı 'sen'le nefes alan yanım.

Yaralı bir öykü taşıyor yüzümdeki vehamet,
Bir yanım hasret, bir yanım gurbet,
Yormadan daha fazla bu yüreği, gitmeliyim.
Sen, denizin gölgesinde uykuya daldım farzet...

Kalmadı gönlümün yorgunluğunu alacak ney sesleri,
Çayın demine ince ince karışan dost sohbetleri.
'Hasret' diye adını anacağım tek şey;
Bomboş sokaklarını süsleyen ezan sesleri.

Ödenecek bir bedel gibi saplandın ruhuma sırtımdan,
Kanayan yanlarımı örtecek bir 'güven' kalmadı bende.
Perde düştü gözlerime, başımı döndüren sıcağından,
Kavruldukça aşkla, sana karıştı tenim, eridim sende.

Son bir kez dokunayım, günbatımını saran kızıl saçlarına,
Doyasıya bakayım, geceleri boyayan sürmeli gözlerinin karasına...
İstanbul'um, umudum, menekşe kokulum... Âhh...
Son bir kez sarılayım dudaklarıma düşen 'veda busesi'yle, boğazına...