Ömür denilen boş zaman
Sende benim kadar yalnızsın
Benim düşmanım sevgi
Benim düşmanım aşk
Senin ki ise bir damla gözyaşı
Gördün işte, var mı aramızda fark?
Ateşe verip yakacağım ikimizide
Kül olup uçacağız bu şehirde
Ne sen kalacaksın geride, ne de ben
Birkaç hatıradayız belki
Belki de birkaç resimde
Bunca zaman uyuttun beni
Yalanlar söyledin, ümitlerle büyüttün
Hey be zalim ömür!
Hey be yirmi yıllık sırdaşım, kardeşim
Ne verdin bana acıdan başka
Ne ben ulaşabildim
Ne de sen benle gerçek aşka...
Kaderdi değil mi tüm suçlu?
Yaşamaktan zevk alan sen değil
Ya da acıdan hoşlanan, ben
Kaderdi, buna inandık ve böyleydi
Sence de kandırmadık mı kendimizi?
Bağlamadık mı hayatı, ümitlere?
Kimine göre kısacık bu hayatı
Zehir etmedik mi kim bilir kimlere?
Yıkık dökük param parçayız şimdi
Tarihe gömdük işte
Şarkılarda bile geçmeyen ismimizi
Bulanık birkaç anıda, kim tanır ki bizi?
Bir kalem ve bir kağıt, beyazından
Bizi bu dünyaya bağlayan
Artık yeter, sadık dostum
Çek ellerini de kurtulalım, bu dünyadan
Bitsin artık bu anlamsız yalan...
Kayıt Tarihi : 23.1.2007 15:13:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
beni bu durumdan kurtaran meleğim'e

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!