Gitmeliyim Dost Şiiri - Mümin Düzgün

Vakit vedaya tutsak zamanların
Soğuk nefesinde ayrılığa hüküm giymiş.
Artık gitmeliyim buralardan,
Hayatın kaldıramadığı yükün,
Yüreğe bindiği andır...
Onun için çekip gitmeliyim bu şehirden
Acı verse de, yansa da gönül diyarı
Yıkık bir harabeye dönse de tufan sonrası
Acıtmamak adına daha fazla
Gitmeliyim dost.
Fecri sağarken karanlık bir gece yarısı
Görünmeden kimselere,
Sessiz ve gümrah bir yalnızlığın koynunda
Kaybolup uzayan şehrin ışıklarında
Gitmeliyim dost, gitmeliyim.
Sokak çocuklarına bile görünmeden
Elveda demeden kimselere
Üşüyorken yüreğim
Ellerim cebimde
Buz keserken nefesim
Soğuk bir veda busesi kondurup şehrin yanağına
Gitmeliyim dost, gitmeliyim.
Vakit fecre hamileyken
Gece sığınırken sehere
Saba makamında yükselirken ilahi nidalar semaya
Ben çoktan çıkmış olmalıyım yola
Ve gitmiş olmalıyım çok sevdiğim bu diyardan.
Çok sevdiğim ama sevgiyi bulamadığım bu diyardan...
Yolumu kesen haydutlar bile anlamalı halimden
Onlar bile ilişmemeli kanayan yanıma
Saygı duymalı en merhametsiz yürekler bile
Öyle gitmeliyim bu şehirden
Bir daha hiç dönmeyesiye
Onun için dost vakit vedaya ağlamaktayken
Yola revan olmalıyım
Gitmeliyim dost gitmeliyim
Aradığını bulamayan çaresiz bir çocuğun
kabullenmişliğinde
İç çekip hıçkırıklara
Savaş sonrası bozgun meydanında
Tüm eratını yitirmiş bir kumandan tarifindeyken duygularım
Gitmeliyim ve dönmemeliyim dost dönmemeliyim.
Kimsecikler bilmeden,
Duymadan ayak sesimi hiç bir canlı
Sadece Ona sığınıp gitmeliyim bu diyardan
Gitmeliyim dost gitmeliyim...
09/02/2013 MÜMİN DÜZGÜN