Gitmeliyim Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Tozlu topraklı anılarda kalmalıydım öylece
Ölü sanmalıydın beni sende.
Hortlak gibi çıkıverdim
Seni üzdüm galiba, özür dilerim
Sararan başaklardaki sallanışta an beni
Nehire damlayan ayın her ışığında
Avucunu yumduğunda, içimdeki koru sakla ellerinle
Buğulanan camlara yaz adımı
Sonra uçup gittiğinde harflerime yanma
Dilersen beni anma.
Ama şunu bil ki; herşeyin ilkiydi,
İlk aşk acısı, ilk isyanlar, ilk uykusuz geceler
İlk hayalimdeki öpüşmeler.
Hayatın acı ve tatlı aynı andaki ilki
Ardına bakmadan giderken siyah takımın vardı.
'Bugün son günü yarın yok artık' dediler.
Ellerim yumruktu, gözlerim sisli
İçimde ölüme giden yollar açıkken
Ben senin son anını çekip beynime astım.
Adımlarım büyüdü, sen uzaklaştın.
Bilir misin?
İnsan vücudunda tek büyümeyen organ gözdür.
Sen benim gözümde her gün büyüdün
Sensizliğin acısından gözyaşlarım büyüdü.
Gözlerim kısır kaldı olanlara.
İlkdin, tekdin ama artık anladım ki;
Ben gitmeliyim.
Hiç kıyamadığım sana
Varlığımla işkence etmemeliyim.
Senden değil, senin çekeceğin eziyetler için
Gitmeliyim...