Gitmeli Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

"Gitmeliyim" diyordu şair,
Şiirleri ceplerine doldurmuş,
Soru işaretlerini tek tek silerek gitmeliydi,
Gidemiyordu bir türlü
Hiçbir şiirin gidesi yoktu,
Lal olmuştu mısralar,
Dudak dudak kıvrılıyordu
Yine de kalamıyordu.
"Gitmeliyim" diyordu şair,
Amma velakin
Gitmenin ayak seslerini,
İşte her neyle gidilecekse;
Tren ise rayların o gürültülü sesleri,
Otobüs ise kalkış için yapılan anonsların sesleri yaklaştıkça
Bir yorgunluk çöküyordu içine.
İçine içine biriken
Birikmişlikler,
Tıka basa dolmuşluklar
Daha da kendini belli ediyordu.
Ne gidesi vardı aslında,
Ne kalası.
Biliyordu yoktu bu işin ortası,
"Az gittim uz gittim
Dere tepe düz gittim" olayı yoktu.
"Gitmeliyim" diyordu şair
Bir elinde kalem,
Diğerinde kağıt.
Gideceği yeri resmediyordu dizelere önce.
Hiç gidilmemiş,
Hiçte gelinmemiş bir yer olsun diyordu,
Belki orada vardır
Sevgiyi yüreğine hapsetmemiş insanlar
Ve hayatlar.
Ceplerine şiirler saklamıştı,
Bir tonda umut.
Yanağına gülücük,
Birşeyler diyordu
Bazen ne dediğini kendi de unutuyordu.
Yorgunken de umutlu olabiliyordu,
Çok sevecen
Ve neşeli,
Ve bambaşka hissedebiliyordu çoğu zaman,
Deli gibi umutlar beslerken dizlerinin dermanı kesilebiliyordu bir anda,
Yol uzunsa ona göre önlem,
Yanına sağlam yolcu almalıydı.
Belki üç beş karanfil koklamalıydı çıkmadan,
Üç beş hatıra almalıydı yanına
Ta çocukluktan.
"Gitmek ya da kalmak sorun değil" diyordu
Önemli olan içindeki insanı
götürebilmek,
Ruhunla, kalbinle, bedeninle, umutlarınla
Birlikte parçalanmadan gidebilmek her gittiğin yere...
"Gitmeliyim" diyordu şair,
Şiirleri doldurmaya başlamıştı ceplerine.
Ve bunu söyledikçe yol gözünde büyüyordu.

Mine Yılmaz Sevinç
24 Haziran 2023
01:09