Gece, sessizliğiyle etrafı sararken, bir veda rüzgarı esiyordu yüreklere. Yıldızlar bile bu vedanın ağırlığını taşımakta zorlanıyor, hüzün dolu bakışlarını yere indiriyordu. Ay, her zamanki parlaklığından vazgeçmiş, gökyüzünde silik bir hatıraya dönüşmüştü.
O ve ben... Yollarımızın bir zamanlar kesiştiği, şimdi ise birbirinden uzaklaştığı o noktada duruyorduk. Konuşmaya cesaret edemeden, gözlerimizde biriken onca sözcüğü sessizce birbirimize fısıldıyorduk. Kalbimde yankılanan her cümle, dilime gelmeden soluk birer gölgeye dönüyordu.
Ellerimiz, artık birbirine kavuşmayacağını bilen iki yabancı gibi titreyerek geri çekildi. Oysa bir zamanlar, dünyanın en sıcak sığınağıydı avuçlarımız. Şimdi ise, soğuk bir yalnızlık sarıyordu her birimizi. Zaman, bizi acımasızca ileriye taşırken, ardımızda bıraktığımız hatıraların üzeri ağır bir sisle kaplanıyordu.
Vedalar hep böyledir belki. Söylenmeyen sözler, içte biriken duygular, geri alınamayan hatalar... Hepsi birer zincir gibi boynumuza dolanır, nefes aldırmaz insana. Ama bilirdim ki, gitmek de sevmek gibidir bazen; ağır, zor ve sessiz.
Son bir kez ona baktım. Gözlerimiz buluştuğunda, birbirimizi hiç tanımamış gibi hissettik. Sevginin en sessiz haliydi bu; kaybetmenin farkında olmanın ağırlığında bükülen bir sevgi. Bir adım attı, sonra bir adım daha... Uzaklaştıkça, içimde bir şeyler eksildi, soldu, küçüldü. Oysa dünya aynıydı; ama ben, o andan sonra hep eksik kalacaktım.
Gecenin örtüsü üzerimize çökerken, iki yalnız ruh olarak, birbirimize son kez veda ettik. Kısık bir fısıltıydı belki ama yankısı ömrümce sürecekti: “Hoşça kal...”
Hikmet Büyükoğlu
Kayıt Tarihi : 14.10.2024 01:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
