Gitmelere Mahkumum! Şiiri - İsa Yılmaz

gidiyorum
yağmurlar dökülüyor ardımdan
ayak izlerim siliniyor topraktan
yokluğa koşuyorum ben
asi bir rüzgarda savruluyor ayaklarım
insanların ölülerini gömdüğü
hayatın tükendiği bir mezarlığa
koşar gibi gidiyorum
soluk soluğa bir kaçış bu
ardı düşünülmeden verilmiş bir karar
ve bir yürek yangınından kaçış
oysa her adımda biraz daha alevleniyor içim
zamanın ardında kalan anılarım canlanıyor
acı, pişmanlık ve gözyaşından başka ne var ki
yakmak için gidiyorum tüm geçmişi
yok saymak için kendimi
ve her şeyi yeniden yaşamamak için
sadece ayaklarımla değil
tüm kalbimi de alıp
bir dostun hayatından çıkıyorum
ağlıyor, yanıyor, tükeniyorum
ama ayaklarımı durduramıyorum
dursam sanki dinecek mi ki kederim
ona kendimi zorla sevdirecek değilim
ama bunu kabullenemiyorum
yokluğunu bile düşünemezken
varlığından yokluğuna koşuyorum
gidiyorum
ey sevgili, mahkum ediyorum kendimi
senin olmadığın bir yere
benim olmadığım her yere…