Gitmeler Ve Kalmalar Üzerine Şiiri - Yor ...

“Itır gülün sesi, ışık sonsuzun. Geceleri ölüm konuşur karanlıklarda
Cemil Meriç

Geçen yıl Almanya’nın Hannover kentinde yitirdiğimiz Süha Tuğtepe'nin ilk ölüm yıldönümü. “Ben Paflagonya’lı yaralı gezgin / Boyun eğmenin kahrolasıca çocuğu” diyen Süha Tuğtepe’nin. “Nereye konacağını bilemeyen bir kırlangıç sürüsü gibi ünlemler kaldı benden, sizden geriye” diyen… Nereye konacağını bilemedikçe içimde gece boyunca biriken ünlemlerime, Süha’nın ünlemlerini de katarak Cide’ye giderken, başım otobüsün camına dayalı, aklımda Süha’nın “Canım bir türlü ölmüyor Reis” sözleri. Siyah afişin üstünde kan gibi duran sözlerdeki ironi beni alıp içine çekiyor. Yaşarken bir türlü ölememeyi yazan parmaklar ölüm sonrası zamana da kibrit çakmış bu dizeyle. Camdan dışarı bakıyorum; bir yanda günün ilk ışıklarını giyinirken gülümseyen içten deniz, diğer yanda büyüklü küçüklü ağaçlar. Otobüste yaklaşık otuz kişiyiz. Her birimiz o ağaçlar gibi farklı tonda. Her birimiz başka yerinden değmiş Süha'ya; Süha her birimizin başka yerine muhtemelen. Süha gibi tarih adıyla söylersem otobüsümüz Paflogonya’da yol alırken asfalttaki çizgi, bir o yana bir bu yana kıvrıldıkça, ben de bir hayata bir ölüme dönüyorum yüzümü sanki. Gitmeler ve kalmalar üzerine düşünüyorum.

Ne zaman bir yakınım dönmemek üzere uzaklara gitse bir dize gelir aklıma.
Önder Kızılkaya şiirinde geçen bu dize, şiirin gücü ne imgesinde, ne gölgesinde; içimizde dokunduğu ve insana kattığı bilgeliğinde dedirtecek kadar güçlüdür benim için. Onunla ilk tanıştığım zamanı anımsıyorum. Sayfaların arasında onu ilk kez gördüğümde içimde açtırdığı denizi. Ferahlama duygusunu. Onbeş yıl önceydi sanırım.