Gitmeler Şiiri - Alper Gökalp

Elleri kan içinde iki kuştuk,
Kanatlarımızı
Özgürlüğe asmıştık,
Ne zaman ki şehirler küçüldü,
Büyüdük.
Uzak mesafeleri anlamlandırdıkça,
İçimiz acıdı,üşüdük...

Önce yok'ların içinde çocuktuk,
Çemberlerin içine çiçekler çizen.
Ne ders notlarında,
Ne taşkın sokaklarda,
Umutlarımızı
Renkli uçurtmalarımıza adardık...

Toplumsal isyanın bize uğraması
Başkaldıran kent'lerden daha yıkıcıydı,
Omuzlarımıza bir baş fazlaydı artık,
Yitirildiğinde emeğin en güzel lokması,
Varların içinde acıktık...

İhanet aramıza çarpraz kuşandı,
Toprağa düştü sadakat,
İçimizde coşkun akan ırmak'larda
Devrildi bir-bir
Yüzdürdüğümüz kayıklar,
Oturup bağdaş kurup ağladık...

Saçlarına takmışsın korkuyu,
Ve sen aslında kendinden gidiyorsun,
Bütün kurşunlanan sevdaların
Durağındayım,
Sen yaralı gecelerden korkuyorsun...

Sular sağır,
Her taraf yangın yeri,
Adresini şaşırmış sesim, ulaşmaz,
Şimdi hiç bir adı yok gözlerinin,
Dilimdeki zehir,puşt'luğun resmi...

Konuşulamayan tüm dillerin,
Acısı içimde,
Kanayan benim yüreğimde,
Yoruyor gitmeler,uzak yerler,
Tek başına kaldırmak bir sevdayı,
Siyah önlüklü öğrenciler gibi...

Şimdi bu şehir ateşten bir gömlek,
Bebekleri ağlar,meme ister,
Dudaklarımda
Anlamsız bir yemin,
Yoruyor gitmeler,uzak yerler,
Bu şehir benim olsun,hadi git...

Nisan 2010