Gitmek mi Kolay, Kalmak mı Zor Olan

Sen öyle bil istedim...
Sana değil kırgınlığım,
Sen “bitti” dediğinde gittin.
Sen gittiğinde ise ben... yeni başladım.

Gitmek mi zor, kalmak mı?
Yaşansa da... yine bilemedim!

Kimin hayalleri yıkılır?
Gidenin mi, yoksa kalanın mı?

Bana kalanlar ise...
Yaşamak istemediğim anılar.
Yaşamayı umut ettiklerimse,
Katran karası renginde...
Yerle bir olmuş,
Aşılması imkânsız bir duvar örülmüş ardından.

Gidene “dur” desen de,
Gitmek isteyen... yürür gider!
Bazen severken terk eder,
Terk eder de... terk edilir mi?

Severken bilemedim...
Gitmek mi zor, kalmak mı?
Yaşansa da... ben yine bilemedim!

Severken gitmek yakışır mı?
Ben bilmedim... bilemedim!
Giden, acılarını bırakır da öyle mi gider?

Acılar geçer mi?
Yoksa hep mi acıtır?
Zamanla geçer mi, geçmez mi... bilemedim!
Bir de yaşanmasını istemediğim zamanın içinde,
Nasıl geçer?
Onu da bilmiyorum!

Yaşattıkları...
Enkaz olmuş!
Giden, ardına bakmadan, düşünmeden...
De edemedim!

Yarım kalan binlerce hikâyeye
Bir yenisi daha eklendi.
Hayalleri yıkıp giden...
İnsanoğlu mudur?
Zalim mi, yoksa âşık mıydı?
Anlam veremedim... bilemedim!

Yaşamalı mıydım yaşatılanları?
Yaşamak istiyor muydum yaşattıklarını?
Hiç bana soran olmadı...
Hiç bana bir dal gül veren de olmadı...

Neyim var şimdi benim,
Yıkılan hayallerimden başka?
Karanlık gecemi aydınlatan...
Buğulu gözlerimin asılı kaldığı
Birkaç yıldızdan başka?

Neyim kaldı ki benim?
Yıkılan umutlarım,
Bir de vazgeçmek zorunda kaldığım
Mutluluğum dışında?

Neyim kaldı ki...
Dinmek bilmeyen,
Bitmek bilmeyen acılardan
Ve sabrımdan başka?

Neyim kaldı benim?
Yıkılan hayallerimin enkazından başka?

Koca bir hiç...
Bir şey!

İnsanlar gider... gider de,
Seven terk edip gider mi?
Hâlâ bilemedim...

Bir de gidenin ardından
Yaşlı gözlerle bakmamayı...
Ben öğrenemedim!

Gitmek isteyen gitsin de...
Acılarını bırakmadan gitsin!
Diyemedim...