Gitmekle Kalmak Arasındayım

Gitmekle Kalmak Arasında

Bir kapının eşiğindeyim yine,
ayakkabılarım hazır, kalbim değil.
Gitmek, bir valizin içine sığdırılmış
kaçış gibi duruyor köşede;
kalmaksa duvarlara sinmiş bir koku,
ne atabiliyorum ne alışabiliyorum.

Gitmek diyor ki:
“Her şey geride kalır,
acılar da, sesler de, adın da.”
Kalmak fısıldıyor usulca:
“Ya yarım kalan cümleler?
Ya söylenmeyenler?”

Bir adım ileri atsam
arkamdan bakacak anılar var,
iki adım geri dönsem
yüzüme kapanacak yarınlar.
Ne gitmek tam kurtuluş,
ne kalmak tam cesaret.
İkisi de yaralıyor insanı
farklı yerlerinden.

Gitmek;
alıştığın sokaklara yabancı olmak,
aynı gökyüzüne başka şehirden bakmak.
Kalmak;
her köşede bir hatıraya çarpmak,
her sessizlikte adını duymak.

Gitsem,
özlerim diye korkuyorum.
Kalsam,
tükenirim diye.
İnsan en çok da
kendi içinde kalınca
yoruluyor.

Bazen diyorum ki
gitmek güçlülerin işi,
bazen de kalmak sabredenlerin.
Oysa ikisi de
aynı korkudan doğuyor:
Kaybetmek.

Bir gece valizimi topluyorum,
sabah dağıtıyorum.
Bir cümle yazıyorum veda diye,
sonuna nokta koyamıyorum.
Gitmekle kalmak arasında
askıda kalmış bir kalbim var,
ne yere düşüyor
ne göğe değiyor.

Belki de mesele
gitmek ya da kalmak değil;
mesele,
nerede daha az eksileceğim.
Ve ben hâlâ
o cevabı arıyorum.