Gitmek Bile En Çok Sana Yakıştı Bu Kentte

Gitmek bile en çok sana yakıştı bu kentde,
kızmıyorum.
Üstümde duruyor hala kokun,
kokunu aldırmıyorum hiç bir rüzgara.
Adın gelince ağzımın boşluklarına,
dişlerime çarptırıp, yutkunuyorum.

Gitmek bile en çok sana yakıştı bu kentde,
kızmıyorum.
Hala ceplerimde duruyor,
martılara attığımız simitlerin kırıntıları.
Ceketimi hiç yıkamıyorum.
Dokunuşun gelince parmak uçlarıma,
ani bir depremde hislerimi aldırıyorum.

Gitmek bile en çok sana yakıştı bu kentde,
kızmıyorum.
Bana yazdığın mektuplar duruyor hala sıkışmış çekmecemde.
Yazdıkaların gelince aklıma,
kelimelerin döşüne oturuyorum.
Selamsız bir geçiş oluyor harflerin,
küskün bir çocuk gibi başımı çeviriyorum.

Gitmek bile en çok sana yakıştı bu kentde,
kızmıyorum.
Yalnızlığımla barışıyorum bir akşam üstü,
arka fonda Müzeyyen Senar.
Akşam oldu hüzünlendim ben yine..
Akşam olunca inan bende hüzünleniyorum.
Ellerindeki fesleğen kokusu geliyor burnuma,
kiralık bir rüzgarla.
İçim sen doluyor birden.
Sonra.. Sonra bir şaire eşlik ediyorum,
Gitmek, en çok kalmaktır bazen
biliyorum..

Kemal GÖKKAYA