Çakıl taşları gibi doluyor kelimeler ağzıma,
Meğer ben de herkes gibi olmuşum.
Masallar dinlerdim bir zamanlar,
Çatlak cisirlerden ve desenli perdelerden.
Mevsimleri beklemek idi en büyük heyecanım,
Ve çıplak toprak, kar, yağmur ile kaynaşmak.
Zamanda duran bir tekne gibiydim oysa,
Ne zaman yelkenlerimi açtım hayata?
Bu uydurma denize ve rüzgâra aşina değilim,
Rüzgâr da söndü ama, ben kürek çekiyorum.
Meselem yaşamak ve gitmek ile değil aslında,
Böyle yok olup gitmek ile…
Kayıt Tarihi : 11.12.2022 17:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Ahmet Soylu, 11 Aralık 2022, Oslo, Norveç
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!