Gitmek Şiiri - İlyas Gültekin

İşte sonunda geldi kapıya ayrılık.
Kaçamaz insan kaderinden veya kabul etmeli bazı şeyleri...
Umut denen o şeyin bitebildiğini, Bir süre sonra kendinde mücadele edecek o gücü bulamadığını, kayada açan çiçeğin solduğunu görünce anlıyor insan..
Ayazda kalmış ve iliklerine kadar üşümüş yanlızlığa mahkumiyet, gecenin yıldızını kovalayan gündüzün güneşi gibi bir mecburiyet işte..
Aynı yerden kaç kez kırılır insan,
Aynı yerden kaç kez yeşerir bir çiçek,
Kaç kez bahar yağmursuz başlar ve ıslatamaz acımın saçlarını,
sulayamaz gidişlerin aktırdığı yaşlardan sonra kurayan göz pınarlarını....
Gitmeli uzaklara, uzun yollara,
Adının anılmadığı, ayaklarının izi olmadığı sokakları , rüzgarların kokunu vurmadığı duvarları, saçını ıslatmamış yağmurları olan bir yere...
Yani mümkün oldukça uzağa.. aynı toprağa basamicağımız ,aynı gök yüzü, aynı ay'a aynı yıldıza bakamicağımız yerlere gitmeli, ölmeli işte insan ölmeli..
Vaktini hesap edemediğimiz gelişlerin, Vakitsiz gidişleri paslı çivi acısında vedalar,
Daha ne kadar aklıma hükmedebilirim.
Seni seviyorumlara takılı dilimi nasıl susturabilirim Bilmiyorum ama..
Acı bitmeli,
Sözler tutulmalı,
Nefes kesilmeli,
Terk edildiği yerden gidebilmeli insan..
Gitmek için kapına gelen vedaya, El sallayarak Elveda diyebilmeli insan, kırdığın yerden kırıl, seninde kanasın yaran diyecem ama, yine benim canım acır..
O yüzden sen iyi ol,
yokluğuna yanan canım mutsuzluğuna yanmasın, Giden sen ol kalan nefretim olsun...
Gitmek mi ? Git Sen..
Döndüğünde hiç bir çiçek gelişine açmayacak ve daha güzel kokmayacak..
Bu yüzden Hem gitmeli hemde git diyebilmeli insan....
Hem gitmeli hemde git diyebilmeli insan..