Gitmediğim Yollarda Kaldım

Gitmediğim Yollarda Kaldım

Tamam…
Belki seninle mutsuzduk.
Belki çok sustuk,
Belki de konuşunca daha çok yaralandık.
Ama ben,
Gidip kimseyle mutlu olmayı
Aklımın ucundan geçirmedim.
Çünkü seninle mutsuz olmak,
Başkasıyla sahte gülmekten
Bin kez daha gerçekti bana.

Bir sabah uyanıp
“Artık yokum” demedim,
Gitmek kolaydı…
Ama ben,
Zor olanda kaldım.
Kalakaldım.
Bazen yok sayıldım,
Bazen değersiz…
Ama hep senin yanında
Var olmaya direndim.

Kendi içimde kaç kez yıkıldım,
Sen görme diye
Sessizce topladım kendimi.
Bir öfkeye, bir siteme,
Bir yalnızlığa sarıldım
Seni kaybetmeyeyim diye.

Ve sen
Hep gidebileceğini bildin.
Ama ben,
Hep kalmayı bildim.

Ben sensizliğe alışmayı değil,
Seni eksik sevsem bile
Tam kalmayı öğrendim.
Ve bunu
Sana hiçbir zaman anlatamadım.

Bir başkasında huzur bulmak,
Haksızlıktı bize.
Çünkü biz,
Kavga ederken bile
Birbirimize dönmek istiyorduk.

Ama sen,
Yorgunluğu seçtin.
Ben mi?
Seni sevmekten yorulmadım.
Yalnızca
Sevdiğim halde
Susmak zorunda kalmaktan yandım.

Ne zaman gitmek istesem,
"Ya dönerse?" dedim.
Ne zaman susmak istesem,
"Ya beni unutur?" diye korktum.
Ama sen…
Gittin.
Ve ben hâlâ oradayım.
Gitmediğim yollarda,
Kalmadığın evlerde,
Unutamadığın bir şiirde...

Ben seni,
Sonsuzluğu hak etmene rağmen değil,
Gitmeyi bile hak etmezken
Kalacak kadar sevdim.

Ve biliyor musun?
Belki seninle mutsuzduk...
Ama ben,
Sadece senin gözünde gülmek istedim.
Başka bir yüzde tebessüm etmedim,
Başka bir tende umut aramadım.
Çünkü seninle yanmak,
Başkasıyla sönmekten güzeldi.

Ben seni,
Hiç gitmemişsin gibi bekledim.
Sen unuttum sandın,
Ben sustum.
Çünkü sadakat,
Bazen en çok
Sustuklarında saklıdır.

Ben gitmedim.
Gitmedim ama sen dönmedin.
Ve şimdi bil ki;
Bir gün bir adım geriye dönsen,
Orada hâlâ bekleyen biri var.
Ama artık seni değil,
Kendi yıkıntılarını göreceksin.

Mehmet Bildir