Çoğul yalnızlıklarımızın başlangıç tarihiydi
Annelerimizin kordon bağının kopuşu
Ellerimiz herkesten daha küçük
Gözlerimiz ışığı almaya biraz daha nazlı
Saçlarımız kollarımızı bağlayacak kadar uzundu
Yaşamak uğruna sevgi taşırdık kalbimize gülücüklerimizle
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
