Gitme Zamanı Şiiri - Süleyman Balaban

Güneşle beraber battı umutlarım dost,
Vakit hayli geç, yandı fenerler gitme zamanı,
Düşünme beni, uykuya hasret bedenim nereye olsa kıvrılır,
Yorgun düşlerimi anca yorgan gazeteler paklar,
Bir cami avlusu, en huzurlusu olsa gerek,
Siyahlara karışır aklar!...

Sıladan bir haber var, ya kar yada zarar,
Şimdi içimde yutkunamadığım bir şey var,
Aşkın bu karanlık gecesinde, bir pelte gibi,
Yumru yumru dolandı dilime,
Anlayamadığım bu garbı şiirin,
Kaçıncı satırı, kaçıncı hecesinde!...

Hani ben başkalarına benzemem, iyi bilirsin,
Sohbetlerime istemem, ne bir meze nede bir şarap,
Allı yeşilli hikayeler sinemden süzülür,
Gözlerimizden şatafatlı yaşlar,
Üzüldüğüm şeyler gelir aklıma,
Anlatırsın, anlattığını, anlamadıkları var ya,
İşte o koyar insana!...

Onlar oturmuşlardır sandalyelerine, kifayetsizce,
Sanarsın orta görünümlü duruşları,
Hileli terazi gibi, bir tarafa kayar,
Hayatı tam altının ortasından vurmuşcasına,
Yada salya saçak cümle kudurmuşcasına,
İhanetleri kelimlerinde kendilerini ele verir,
Onlar ben anlarım der ama hiç anlamazlar!...

Biri giyimine karışır, bir sözlerine, dizelerine,
Medet umdukları sarhoşlukları kalemlerine sıçrar,
Okka okka mürekkebin biter, söz söyletmezler kendilerine,
Her kelimen nasihat, her şiirin bir mesajdır, okumazlar,
Garip gelecek ama okusalarda anlamazlar!...

Dedim ya dost, vakit artık gitme zamanı,
Aldım ceketimi biliyorum yolum açık,
Düşüncelerim doldu, taştı aklım karmakarışık,
Şimdi sana son bir nasihat,
Bekleme onlardan sadakati sevgiyi,
Kaç paraya satın alınmıştır, belki kalemleri,
Gün doğmakta, tan yeri ağırmakta, unutma!
Gün gelir öğrenirler, belki bizim gibi,
İnsanı insan olarak sevmeyi,
Kelime, kelime, kelimeyi!...
SÜLEYMAN BALABAN