Gitme yavrum Şiiri - Erdal Yalçın

yüreği olmayan insanların
daha kapıdan " yüreksizleri alamıyoruz...! " diye geri çevrildiği meydanların orta yerine doğan ben;
yüreği olmayan insanların,
keyiflerini kaçıran, meydanların taştığı bir şehirde,
sana ne yazacağımı bilemeden
gezindim günlerdir meydanları yavrum,

karaydı...
gazlıydı...
ışıksızdı kentim,
düşmandı halkına, güvenliği sağlayanlar
meydandı her yer,
ciddiye almıyordu meydanları
yığınların merdiveniyle zirveye çıkanlar...

insanı öldürenin canı cehenneme...
bir ağıt söyledim kendime,
yarında meydanlara okkalı bir sloğan
niyetimiz savaş değil barışşşş...
seni içime gömdüm yavrum, ölünesi toprağa değil...

kavgadan kaçtım hep,
savaştan...
kandan...
silahtan, canlıyı öldüren her hayından...
ben söyledim ben duydum yavrum barışı,
birde duyarlı yürekler....
seni çok özledim yavrum,

öldüğünü kalbime henüz söylemedim.
sen meydanlardasın,
sen yüreklerde,
bir tek meydanlar biliyor...
saçımı başımı yolsam da...
hiçbir acıya yanmıyor yüreğim...
duyarsız hayınlara yandığı kadar...

ah benim biricik ülkem...
hangimiz seviyoruz seni acaba, daha çok? ...
güzel sevgilim... öldüren mi, ölen ben mi?
her yerinde ayrı atıyor yüreğim...
her eyleminde yeniden doğuyor yavrum...
yüreğimi açıp ne çok bekledim seni...
nefesin tanır nefesimi...
yaşasaydın koşarak gelirdin değil mi...?
yüreği avucunda beni, sevindirmek için,
ama sen meydanların yavrususun artık...

gam dolu mutsuz evime döndüm az önce...
söylesene bana
böylesine doymazken birbirimize
Tanrım seni nasıl kabul etti yanına...?