Gitme kadin Şiiri - Mehmet Bildir

Gitme Kadın

Gitme kadın…
Gidersen arkamda ne kalacak biliyor musun?
Ne bir ses,
ne bir nefes,
ne de bir anlam…

Sen gittin mi,
ben eksilirim.
Gölge gibi yaşarım,
gündüz olur ama ben karanlıkta kalırım.
İçtiğim suyun tadı değişir,
giydiğim gömlek yabancı gelir,
ve adımı biri söylese,
yabancı birini çağırmış gibi hissederim.

Gitme kadın…
Ben seni sevmek için değil,
seninle tamamlanmak için doğdum.
Gülüşünle uyandım,
suskunluğunla yaralandım,
ama hep “biz” dedim.
Şimdi sen gidince,
hangi harfle başlayacak sabahlarım?

Ben seni özledim kadın…
Sen daha yanımdayken bile.
Çünkü kalbin benden uzaklaştığında,
ellerin de bana ait olmamaya başladı.
Konuşsan bile,
bir başka evin yankısı gibi geliyordu sesin.
Ama ben sustum.
Çünkü bazı adamlar,
gururunu değil, aşkını seçer.

Gitme kadın…
Bir adamın kalbiyle konuştuğu çok nadir olur.
Ben seni dilimle değil,
gözyaşlarımla sevdim.
Ve her damla,
senden kalan bir parçam oldu.

Mutluluk sandığın şey,
benim içimde doğuyordu.
Sen gülünce ben var oluyordum.
Şimdi sen gidince,
beni hangi toprak kabul eder kadın?

Gitme…
Çünkü gidersen
sadece bir kadını değil,
bir adamın hayatta kalma sebebini de götürürsün.

Ben seni affettim…
Beni unutmanı da,
bana dokunup başka hayallere kaçmanı da.
Ama tek bir şey affedemem:
Gözlerimin içine baka baka gidişini.

Ve şimdi bu satırları yazarken,
içimde sadece bir kelime var:
“Keşke gözlerin, kalbin kadar gitmeseydi benden.”

Gitme kadın…
Çünkü ben seni hâlâ orada bekliyorum:
Birlikte güldüğümüz o eski sessizlikte.
Adını seslenmeden bile anladığım yerde.
Ve gözlerin kapanmadan önce
sana sarıldığım son gecede.

Gitme…
Yoksa ben,
“bu yasamda” olamam artık.

– Mehmet Bildir
Bir kadının susarak yıktığı bir adam