İstanbul bana hep seni hatırlatıyor.
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Devamını Oku
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Evcilleşemem
Sen, ben değilsin,
Ben, sen değil.
Ben benimim,
Sen senin.
Eşyası değilim,
Kimsenin.
Özgürsün,
Senden bana ne,
Benden sana?
Bak kardeşim..!
Bana,
Ne yiyeceğimi,
Ne diyeceğimi,
Hele hele,
Ne giyeceğimi,
Söyleme.
İnsanım ben,
Hayvan değilim,
Evcilleşemem.
Bazı hayvanlar bile,
Evcilleşmezken,
Nedir bu çile?
Bir bak, insanım ben,
Evcilleşemem.
Karlı kayalarda,
Kartal misali,
Veremem hürriyetimi.
Keserken ayaz,
Dört bir yanı,
Beyaz karanlığın
Aç kurtları gibi,
Hür doğmuşum,
İnsanım ben,
Evcilleşemem.
Su iner kayalardan,
Sesli sessiz,
Ve yosun tutar taşlar.
Doğasında her şey,
Ne olsun ki başka?
Ben de olduğum gibiyim.
Çünkü insanım ben,
Evcilleşemem.
Bataklıkta gül,
Kurşun kubbede,
Er yetişmez,
Özgür insan gelişir, geliştirir.
İyice bak, insanım ben!
Evcilleşemem.
Benim bu kaş, bu göz,
Her yere bakarım.
Benim bu el, bu ayak,
Benim bu kol bu kanat,
İster uçar, ister kırarım!
Bu gövde benim, bu baş benim,
İster açar, ister kaparım!
Söyle köleci,söyle..!
Kime zararım?
Nihayet bir insanım ben,
Evcilleşemem, evcilleşemem..!
Hüseyin Celep
(1999 – Ankara)
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta