Gitme İşte Anne Şiiri - Özge Aslan

Konuşurken ezilip büzülürdü kelimelerim. Anlatamazdım kimseye.
Benimdi o.
Hiçbir şeye emanet edemezdim.
Zamana emanet edemezdim pembe yüreğini.
Böyleymiş diye boynumu eğemezdim bu kader denen lanete.
Önündeki ayları adım adım çürütürken uzaktan izleyebilirdim.
Dokunamazdım hastalıklı hücrelerine.
Ne ellerim uzanırdı, ne gözlerim..
Yetmezdi hiç biri onun uzaklığına dokunmaya.
Babam bile gizlice ağlarken ben nasıl iterdim gözyaşlarımı kahkahalarla öneminden yoksun bir maskeyle…
Benimdi o. Susabilirdim ancak,
Bilmezden gelir gibi yapardım.
Farkında değilmiş gibi…
Yazdıklarımı okutamazdım saçları lavaboya düşerken tutam tutam.
Acımdan bahsedemezdim.
Sadece yazıp ardından saatlerce ağlardım.
Burnum kanarken peçeteleri camdan aşağı salardım.
Rüzgar nereye götürürse…
Kimse görmemeliydi.
Gerek yoktu buna.
Makyajım akmış görmeden ben,fark etti o.
Sormadı cevaplarımdan korktuğundan.
Bildiğimi bilmek istemedi.
Onun küçük kızının kalbi dayanamazdı böyle acılara.
Soramadı ne oldu diye.

Yazdığım sayfalara açıldı kalbimdeki yaraların kopyası sanki.
Yırttım attım hepsini.
Yan odadan gelen seslere kulaklarımı tıkadım ama yankılanan cümleler değil acılardı sanki.
Derinde hissettim hep.
Kaçamadım.
Önümden geçerken o ben arkama baktım.
Makyajım akmış olabilir yine diye.
Nasıl tıkardım kulaklarımı onun canı acırken…
Nasıl tıkardım… Babam ilk kez bağıra bağıra ağlarken….
Nasıl kaparım gözlerimi saat adım almasın diye…
Nasıl kaparım zaman böyle koşarken evimize doğru…
Nasıl…
Nasıl bilmezlikten gelirdim annemi koparmaya geldiğini...
Nasıl kandırırdım canım annemi,
Kendimi bile kandıramazken…
Daha yapacak çok şeyin olduğunu nasıl açıklardım ona,
Bunca zaman bütün yaralı damarlarına basmışken...
Ne yüzle söylerdim şimdi çok üzgün olduğumu…
Nasıl saklardım önemli bir şeyin var olduğunu…
Her şeyin daha iyi olacağını nasıl söylerdim babam bile böyle ağlarken yanında…
Ne yapacağımı bilemedim koştum pencereye atlasam ölmezdim.
Uçsam kurtulsam.
Nasıl yüktü bu… Ne yapsam kaçsam…
Nerden kaçsam gitsem duymasam o sesleri…
Hissetmesem artık bu acıyı.
Görmesem onu böyle.
Görmesem zamanı koşarken böyle dört nala.

… Titredi ellerim silahın soğukluğundan bunu bile beceremedim.
Ölemedim yine.
N’apsam üzmüştüm bir de onu zaten…
Böyle çekip gidemezdim,
Yüzsüz bir çocuk gibi, gidişimi gör diye eteğimden çekiştirirken o,
Nasıl ben bırakıp giderdim…
Yapamam hiçbir şey anne.
Affet.
Toparlayamadım cümlelerimi bile.
Sadece gitme…
Yok ki senden başka yemeğim, suyum, giysim benim.
Beni böyle bırakamazsın.
Gitme işte…
Belki zaman yetişemez bize…