Gitme! ! Gitmelisin! ! Şiiri - Yunus Kayım

Ne hırçındir şu sessizliğin feryadı
ve ne haindir çaresizliğe vurulan kilit
hayat, bahcesinde dikensiz bir güle benzer
acı, kayıtsiz ve tükenmek bilmeyen bir şiir
git gidebildigin kadar lakin gitme! ! ! !
Gitme! ! bırakma beni hüzün tarlasında
ne gücüm ne de heyecanım var bir tek sen ve tabi ki ben
ben! ! yani bir yanıyla eksik olan ve muhtaç olan sana
gitme! ! birak da hasret bir adim uzak kalsın bize.
Bırak da hasret bize hasret kalsın
bir zaman ve sefasi boş bir sofra
taki uzatsam ellerimi hani öylesine
tutan olmaz bilirim
gitme bırak essin rüzgar ve yağsın yağmur adına,yanaklarima yağmur
sen gittiginde ben öylece seyre kaldim,sanki zamani durdurmustum
ve sen gittiginde ben haramında bir türkünün ağlamıştım
gitme demek,ölme demek gibidir bilirim,sen git ben öleyim
ve sen git ben saniyeleri yıllarla çarpayım
öylesi bir an,ve köhne bir zaman
nerden baksan bos bu hayatin hatiralari
ben heybesi boş hamal ve sen yolunda bir kervan
bir gün elbet haykırırım şu hayatın borçla dolu muhasebesine
ve bir gun olur silerim tum yazılanlari ta ki bir cümleye kadar
Gitme! ! gitmelisin! !