Gitme Şiiri - Cuma Yüksel

Ama gitme,
bak bağlaçla başladım, bu şiire..
anla işte, kafam çok karışık,
en çocuk yanımla söylüyorum,
Lütfen, g i t m e…

Ve dinle,
Şimdi gidersen,
Hiç tanımadığın bir erkek karşılayacak seni terminalde.
Ve belki sarılacaksınız birbirinize,
Ve belki yanağına bir buse konduracak, adice..
Bedenine dokunacak belki,
Saçlarını okşayacak ya da..
Diyorum işte, gitme..

Sen gittikten sonra,
Sormayacaklar mı bana, ne oldu diye..
Gitti desem, anlarlar mı
Anlasalar bile,
Hissettiklerim bir his olabilir mi yüreklerinde..

Ki; ben kalabilecek miyim buralarda sen gidince,
O senin tenine dokunurken,
Ben kalbimi yırtıcı hayvanlara,
Ben kalbimi isyanlara, armağan etmeyecek miyim…

Sonra, hangi söz durumumu özetlemeye yetecek,
Hangi kutsal el, gözyaşlarımı silmeyi becerecek.
Tüm zamanlarda çekimlerim gitmek fiilini,
anlatırım herkese, gitmemen gerektiğini.
Bir eylemi nasıl süslemem gerekiyorsa süslerim,
Yeter ki gitme…

Bu kez kal.
Kal bu kez.
Derimi soyarcasına sarıl,
Derimin derisizliğine…

Sarıl işte,
Tenimin tensizliğine…

Kal yeter ki,
‘’Güneşe çıplak gözle,
saatlerce bakabilen adam olarak, tarihe geçeyim.’’

Saçmalayışım olursun gitme,
kendi halinde yaşayan ceset olurum..
gitme,

doğmamış çocuğumuzu öldürürsün,
şizofrence yaşarım,
her gidene senmişsin gibi şiir yazarım.
bak bu kez farklı diyorum,
bu kez çok büyük harflerle söylüyorum…

GİTME!