Kapı çalıyor açmaya korkuyorum.
Arkasında veda var, açmamı bekleyen.
Yitik bir aşkı yüzüme vuracak veda var.
Yığıldım kapının önüne, korkuyorum açmaya.
Kimbilir kaç gecedir seyrediyorum duvarları,
uykuda uğramaz oldu bana, tıpkı senin gibi
Herşey, herkes bana benziyor.
Öyle yıkık, öyle kederli, öyle sensiz.
Giderken neyim varsa aldın bana dair.
Keşke mutluluğumuzdan birazcık bıraksaydın ellerime.
Teselli yaratırdım ardından seni izlerken.
Giderken sen birbirine düğümlendi cümlelerim,
Konuşamadım, söylemedim gitme diye.
22:21 17.09.2010
Borgahan
Kayıt Tarihi : 17.9.2010 22:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!