Gitme Şiiri - Cihan Gürel 2

Aklınla güzel, kalbinle bilgesin !
Sözünü dinlemem diye bana ne ara kırıldın?
Gönülsüz gördüm seni son seferinde.
Oysa ben bırakalı laf ebeliğini,
Uzun zaman oldu da,
Her cümlenin başıyla sonunu, önceden ayırt edemez oldum.
Şimdi benim hatıram, kalmadı mı sende ?
Ya da kayıp yıllar mı bizi değiştirdiler?
Dilediğim gibi özgürüm artık.
Ne kaldı mıntıkamda beyit sözler,
Ne de pervane başımda dönen,
En alaturkasından deyimler kaldı,
Kılavuzumda.

Vay haline, bana beylik söz edenlerin !
Nereden kaldık böyle, bu suya batmaz yerde ?
İnsan, tutunacak dal bulamaz oldu.
Ansızın gelsem yanına, affeder miydin beni ?
Üstüm başım toz duman.
Zindanımdan uğraşsam da çıkamam.
Aydınlığım gelir mi sendeki kıyılara ?
Sonra sen de sel gibi, yine bana uğrasan ?
Söylerim her yere merak etme, nerede olduğumu.
Sönmemiş volkan olsan da razıyım!
Yeter ki yanıma gel, bir kez daha göreyim.
Seni kalbimde, yine aynı heyecanla beklerim.

Güneş balçıkla sıvanır !
Birbirimizi ondan göremedik bugüne kadar!
Düştüm ben, iki yeminin ortasına.
Birinde dönmek vardı aşkımdan,
Birinde elini bırakmadan ölmek.
Şimdiyse bir yanımda başımdan aşağı inen hüdavendigâr selâmları,
Diğer yanımda, soylu efendinin bezirgân kelâmları.
Ben de eski bir dert çağlayanı,
Tüm bunların ortasında.

Kuşluk vaktiydi bizde hayat, eskiden.
Nedim arardık tümcelerde,
Anlam kaybına uğrayan şiirlerimiz olmazdı.
Şimdi günden güne, her şey değişiyor.
Ve hayat tam da böyle bir şey.

Bir yerde bulursam seni,
Sakın kaybolma bir yere.
Şafak söker sökmez atarım kendimi yanına.
Gel zaman git zaman, gelir benim sıram.
Gerektiğinde akarsu olurum, bir taşın üstünde,
Gerektiğinde canlı falez gibi doğrulur,
Kuş kanadından yaşamımda terekem.
Kimse sorsa da öğrenemez,
Bende olan yerini.
Sözüm söz, sayfiyende kışım var.
Buldum sakinleşince kendimi lâkin,
Bilinmezlerin içinde,
Safi dert gibi durdum, yalan yok.
Ne olur sen yine de, elini çekip gitme benden.
Gitme.