Gitme! Şiiri - Fazıl Agaccı

Karanlıktan korkan minik bir çocuğum,

Yüreğimde dinmiyor acılar, sızım sızım,

Oyuncağı kırılmış çocuk gibi, somurtkan yüzüm,

Sanki gizli bir el göğsüme bastırıyor.

Ruhum bedenimden kaçmak için sabırsızlık ediyor.

Soğuk çöküyor, kayboluyor gözlerimdeki ışık.

Bir perinin parlaklığında ışıklar saçılıyor gökyüzüne,

Koşmak istiyorum takılıp yıldızların peşine,

Gömülüyorum çırpındıkça siyah bir denizde...

Bağırmak istiyorum çıkmıyor sesim,

Ne olur Gitme..

Çocuksu yalvarışlarım arasında, bir resim çiziyorum,

Renkli kalemler elimde, kocaman bir güneş, ağaçlar kuşlar,

Çocuksu işte sevinçlerimde...

Gazoz kapaklarımı satardım, senin bir gülüşüne,

Bir dokunuş uzanıverse tenine, anne sıcaklığı kollarında,

Tertemiz huzur veren sesinde, hiç batmasa o güneş kalsa hep resimde.

Bulutların şekli kalpten, evlerin penceresi kalpten,

Ağaçların yaprakları bile kalpten,

Kuşlar unutsa ötmeyi, isminle seslese,

Çocuklar ilk konuşmasında ismini söylese,

Unutsa tüm evren konuşmayı, sanki duyar gibiyim,

Tekrarlıyor tüm canlılar benimle birlikte...

Seni seviyorum gitme...