Gitme Şiiri - Nihat Öner 2

Gitme dedim
Ne olur gitme
Arzımın toprağısın
Bağımın rengârenk yemişi, ağacı, narı
Dağımın karısın
Ne olur gitme
Göğümün güneşi, ayı, yıldızı
Hayatımın rengi, ağzımın tadısın
Sen gidersen
Göğüm parçalanır, bağım bozulur
Dağımın karları erir
Zelzeleye tutulur kalbim
Gitmek istediğin o gün
Hiçbir şeyin anlamı kalmadı bende
Artık bana ait hiçbir şey yoktu
Bir deprem sonrası
Oda da ne varsa yerde
Duvarlar çökmüş, çatı uçmuş
Binadan eser kalmamış
İçimde bir kasırga koptu
Elem sarmaşık gibi sardı beni
Gitme dedim defalarca, gitme Ne olur bırakıp gitme
Sen gidersen kalbim
Yusuf’a kuyu,
Âdem’in ağladığı taş,
Ferhat'ın yoluna çıkan dağ olur
Omuzlarıma binen yük…
Mecnunun hasreti çöker zavallı yüreğime
Yüreğime oturur yokluğunun acısı
Nuh'un gemisi nasıl oturduysa karaya Gitme dedim arkandan defalarca
Sen gidersen
Arkandan Musa olmalıyım, kapanmadan Kızıldeniz
Sana ulaşmak için
Fuzuli’nin dilinde şiir
Mevlana gibi sema’da zikir
Davut’un elinde eriyen demir olmalıyım
Yüreğine yeniden akmak
Sen gitmedin
Yusuf’u görünce gözlerine kavuşan Yakup
Şifasını bulan Eyüp
Balığın karnından çıkan Yunus oldum
Sen gitmedin
İbrahim oldum, gül bahçelerinde uyandım
Kızıldeniz’i aşan Musa,
Leyla’sına kavuşan Mecnun,
Dağları delen Ferhat, Kerem, Asuman oldum
En ıssız, en susuz çöller hayat buldu
Puslu yüreğimi yeniden ışığa boğdun.