Gitme Şiiri - Hamza Mamaş

Beni, bana bırakma ey yar!
Yalnızlığıma hız veren yeli sustur.
Sükuta mahkum iken tüm duygularım.
Kemanda aşk ile vuran teli sustur.

Yokluğuna mahkum etme ey yar!
Ayrılınca, yaprak dalına küstür.
Varlığın, evrenime en güzel süstür.
Elinde ise feryat eden, yüreği sustur.

Sensiz olmaz ey yar!
Baharım güneşsiz kalır.
Dallarım çiçeksiz.
Umuda açılan yollarım kimsesiz.

Beni avutma ey yar.
Sen gidersen, herşey gider.
Yaşam ışığım söner.
İlim, iman ne varsa gider.

Yar! Ne olur gitme.
Takatsiz kalır gelemem.
Ne olur, bana yol gözletme.
Olur olmaz kullara arkamdan söyletme.

Yar! Sonsuz bir yanlızlığa beni bırakma.
Yemyeşil bağlarıma ateşler yakma.
Rüya ise yaşadığım beni ayıltma.
Küstürme can'ı ten'e, ayrılma ey yar.

Esirgeme seni benden ey yar.
Cenneti senin için kestirmişken gözüme,
Durup dururken ruhumu cehenneme itme.
İmanım, amelim kar etmez ne olur gitme.

Avutma beni ey yar!
Kabem gibi yönüm dönmüşken sana.
Beni sensizliğe mahkum etme.
Nihayetsiz bir ateşe beni, ne olur itme.