Gitme Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Biliyorum gideceksin.
Bırakıp bizi kendimizle baş başa.
Bir daha görüşemeyeceğiz belki.
Vatanın iki ayrı noktasında,
Aramıza girecek nice mesafeler.
Bilmem ki ne demeli şimdi.
Oturup sensizliğe ağlamalı mı?
Kuruyuncaya kadar gözyaşları.
Yahut,
Gülmeli gidişinin şaşkınlığına.
Atmalı kendini bir boşluğa.
Sensizliğimi yakmalı belki.
İçimdeki acıyı koparıp atmalı.
Nafile değil mi güzelim, nafile.
Biliyorum intikam alıyorsun.
On ayrılık boyu aramayışıma.
Sen de ağlatmak istiyorsun beni,
Ağladığın o günlerin acısına.
Yanılıyorsun gülüm, gerçekler böyle değil.
İnan aradım seni yoruluncaya kadar.
Telefon başında uyudum kaç gece.
Kaç gece sabahladım uğruna,
Kesilinceye kadar telefonun sesi.
Sonunda anladım yalnızlığın,
İçimdeki korkunç çığlığını.
Kaleme sarıldım geceleyin.
Yoruluncaya kadar yazdım,
Tükeninceye kadar inan.
Unutmadım seni hiçbir zaman.
Her anımda sen vardın.
Gündüzümde gecemdeydin.
Ulaşılmaz düşümdeydin.
Geldim sonunda sana.
Bitirmek için özlemeyi,
Öldürmek için yalnızlığı.
Gidiyorsun şimdi sen, gidiyorsun.
Ölmüş yalnızlığımı, tekrar diriltiyorsun.