kelebekler göçüyor içimden.
ve ben yine yalnız kalıyorum.
yenemediğim büyük bir acı var içimde,
işin garibi, acımı ben de tanımıyorum.
hep aynı soruları soruyorum kendime;
neden?
ne için?
neden bu kadar umutsuz ve sevgisiz insanlık ?
ne için buna müsaade ediyoruz?
bu içimde kendiyle hesaplaşan,
hiçbir şeyi olduramamış küçük kız da kim?
hep eksik yaşamış,
hep eksik sevilmiş,
hep eksik sevişmiş,
ve hep eksik söylemler peşinde,
kimliğini yitirmiş.
tüm masumiyetini kaybetmiş,
bu küçük kızda kim inanın ben de bilmiyorum! ,
ve ben o küçük kızdan hiç hoşlanmıyorum!
korkuyorum!
ondan çok korkuyorum.
sevgisiz büyüyen çocuklardan ben de çok korkuyorum…
Özlem Saba
Kayıt Tarihi : 25.6.2014 16:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!