Git Hadi Şiiri - Lokman Gülbahçe

Oda sessizdi, sadece saat tıkırdarken, kalbinin ritmiyle uyumlu bir şekilde yankılanıyordu. Gözleri pencereye takılıydı; dışarıda hayat devam ediyordu ama onun dünyası durmuştu. “Hep sen derdin bana ‘seninim’ diye…” fısıldadı. Artık o sözlerin gücü kalmamıştı. Son fasıl, son sayfa kapanmıştı. “Bitti, şimdi git hadi.” Bu sadece bir cümle değildi; içindeki tüm yorgunluğun, tüm hasretin ve tüm acının özetiydi. Resmin hâlâ yüreğinin en derin köşesindeydi, adı dilindeydi. Ama ellerinde artık hiçbir şey yoktu. Sevda emekleri boşa gitmişti; ellerinden alınmış, dibinden sökülmüş bir aşk… Ve her sabah yeni bir boşlukla uyanıyordu. Allahın verdiği canın, bir zamanlar ona ait olduğunu hatırlıyordu. Yüreği, gönlü, her anı onun için atmıştı. Ama artık söylenen son söz, delik deşik olmuş kalbine işliyordu. Günler geçiyordu, o hâlâ bekliyordu; ama ölüm bile zamansız gelmişti sanki. Kimse anlamıyor, kimse acımıyor, herkes amansızca yaşamını sürdürüyordu. Gözyaşları dinmek bilmiyordu, eller titriyordu. Ve bir gece, defterini açtı, kalemine sarıldı ve sessizce yazdı: “Lafzede sevdaya ömür bağladı. Hiç durmadı gözümün yaşı ağladı. Bu son sözüm varya, beni dağladı.” O gece, son fasıl kapanmıştı. Artık tek bir gerçek kalmıştı: O gitmişti, ve hayatın geri kalan kısmı onun olmadan devam edecekti.