Git, Ama Dur Kalmalısın Bu Aşkta..

Şiirsiz dünyamdan bir mısra koparıyorum, sana bulanmış hayat defterimden..
Dizelerden fışkırmış, kendini apaçık belli eden..
Bir şizofreni misali kaçıncı dörtlüğün ayrılık kokan sözlerini taç yaptım başına bilmiyorum..
Yüreğim ordu misali geliyorken tek cepheden yaşlarını toplayıp,
Kaç diyorum var gücümle sana..
Kaç isyanlarımın eşiğinden eteklerini toplayıp..
Prangalar vurmuşken dilime;
Gitmene ramak kala çözülecek, boş bakan gözlerim yollarına serpilecek..

Kal diyorum bazen de usulca..
Kal bir köşede, sen koleksiyonumun en değerli parçası olarak..
Ve çek içine, sigaranın zehirli dumanı gibi doldur ciğerlerin yerine kalbine, ben kokan özlem türkülerini..
Aşırı “Aşk” miktarından ölelim gözlerimiz açık..
Aşkta helalleşmişken veda miktarı zamanlarımızda, mahrem olmazdı bedenlerimiz..
En derinden acıt canımı sözlerinle, ya da ısıt yüreğimi ve erit bedenimi teninin sıcaklığında..
Birgün’lerimiz hiç olduğundan beri manşet şiirleri olduk hüzünlü mısralara..
Herkes kendini bulurmuş benim sende kaybolduğumu bilmeden..
Giderken, elinde birkaç parça eşyanla seyrettim kapının eşiğine yaslanıp..
Kal dedim yanımda, katil etme beni ayrılık namına..!