Git Aklımdan Şiiri - Ferhat Şirin

Git Aklımdan

Bir bahar akşamıydı, yanağın gülüyordu,
Gözlerinde mavi bir sonsuzluk vardı,
Elini tutunca titreyen yüreğim,
Git artık aklımdan.

Rüzgâra karışan o kahkahaların,
Sessizliğime dolan o sıcak ninnin,
Her düşünceyi yakıp yıkan ateşin,
Çekil artık aklımdan.

Ay ışığı değdi o saçlarının tellerine,
Her biri ayrı bir şiir yazardı ellerine,
Şimdi bir hatıra, bir hayal, bir düş oldun,
Gidiver artık aklımdan.

Yokluğunla var ettiğin o büyülü diyar,
Issız kaldı, viran oldu, döndü bir kara yâda,
Bıraktığın o derin, o dipsiz sükûtta,
Git, lütfen git aklımdan.

Geceler boyu çalan o eski şarkımız,
Sözlerinde saklı kalan o küçük yalnızlım,
Her mısrada yeniden doğan bir hicran oldun,
Silin artık aklımdan.

Rüyalarımda bile elini uzatıp tutsam,
Bir serap olup dağılıyor soğuk bir rüzgârda,
Uyanınca içime çöken o ağır hasret,
Çık artık aklımdan.

Mevsimler döndü, güller soldu, karlar yağdı,
Her şey değişirken sen hâlâ aynı yerde,
Zamanın bile unutamadığı o gülüşün,
Git, bitsin artık aklımdan.

Yollarını kaybettiğim o eski haritam,
Her sokak başında bekleyen o tanıdık hüzün,
Adını her fısıldayan rüzgârla büyüyen acı,
Dönme artık aklımdan.

Sensiz geçen her an, kopardığım her çiçek,
Kokusu seni hatırlatan, rengi seni anlatan,
Artık bir veda olup dudaklarımda kalan adın,
Uzak dur aklımdan.

Ve son bir nefesle, son bir umutla diyorum;
Belki bir gün unuturum o mavi bakışlarını,
O vakte dek her an, her nefeste, her rüyada,
Git, ama git aklımdan.