Girizgâh Şiiri - Yeliz Şenay

Hep hüzün barındırır kendini tekrarlamayacak ve bir takvimin ön yüzüne kocaman yazılıp ardışığı gelince duvardan ayrılıp bazen hafızalarda kalan yıllar.
Hep skor tabelası çıkar önümüze. Dört işlemi tam anlamıyla kullanıp kendimize önümüzdeki yıl için biraz gaz verir ya da kendimize verdiğimiz bu gazı kendimiz bile yemeyiz.
Her koşulda girizgâhtır bu. Yeniden kendine başlamak…
Oysa bin yıl geçse içinizde yaradılışın ilk çağları, içinizde beşerin en eski, en masum halleri yaşadığınız çağın o sahteciliğine uymaz. Yaşadığınız çağ lirik yüzünüze, kalbinize, o derin özleyişlerinize bir dokunulmazlık armağan etmiştir. Buzulsu bir yalnızlık, aynı dehşet vericilikte bir güvensizlik…

İçinizdekini yaşamaya kalktığınızda hep kaybettiğinizi fark edersiniz. Küçümsenmişsinizdir, daha evvelkilerden sayılmışsınızdır. Hayat herkes olmanızı, zaaflara düşmenizi beklemiştir hep. Bunu hissedince çok eski bir keder kanamaya başlar içinizde. Onu bu denli anladığınız için son umudunuzu yıkmanızı ister sizden, son kapıyı kapatmanızı. Belki hiç kırılmazsınız ona, daha çok anlamaya çalışırsınız. Anlamaya çalışmak; sevmektir. Seversiniz onu, ölüm gibi, her şeyi bırakmak gibi, umut gibi. Onu sonsuza dek seveceğinizi bilir.

Artık yapamayacağınız her şeyi ondan öğrenmişsinizdir. Sevgiliyi sevmeyi, duvarları yıkmayı, nefreti, sonra tekrar duvarlar örmeyi. Anneyi, anneliği, babayı, babalığı, çocuk ve çocukluğu… Ağlamayı, aldanmayı, gülmeyi, güldürmeyi… En önemlisi zamanı ondan öğrenmişsinizdir. Daha doğrusu zamanı kullanamamayı…
Onda kutsal sessizlikleriniz vardır. Oysa içtenliğinizi gelişi güzel harcayarak aşırı dedikleri duygusallığınızla bu hayatın bütün kurallarını yıkmaya inanmamış mıydınız?
Ama hep gururludur o. Öyle bir gurur ki, hep başkalarının olmayan şefkatine muhtaç.

Öyle bir an gelir ki, artık ona değil başkalarının olmayan şefkatine anlatırsınız onu nasıl sevdiğinizi. Çoklara sığmayacak kadar çok sevmişsinizdir. Herkesi durmadan aranızdaki ilişkiden ya da ilişiksizlikten bahsetmeye çağırırsınız. Bu çağrıdan cesaret alan herkes ilişkiniz hakkında aklından geçen tüm yorumları yapar. Onlardan çare umarak çaresizliğinize ortak edersiniz. Oysa kendine yenilmeden kimse kazanamaz kendini. Kendine haksızlık ettiyse insan kendini sevenlere de yapmıştır bu haksızlığı. Bu dünyanın insanı çıplak sevgisiyle ne yapacağını bilemez. Deli yerine konur hep, sorunlu yerine konur. Anlamaya henüz başlamışken kaybedersiniz herkesi. Artık herkes vardır yüzünüzde ama hiç kimse yoktur. Yorgunum dersiniz, ruhum yaralandı dersiniz, ben bunları önceden biliyordum dersiniz. Bu kadar basit karmaşık işte…

Nefesinizi tutup; küçük ihanetlere, küçük hayatlara, bu hayatta size doğru olarak öğretilen her şeye veda edip yine ona sarılırsınız. Umarım sarılırsınız. Çünkü o bile bu kadarını beklemezken geri çeviremez sizi.

Aslında o herkesten iyi bilir sizi. Çünkü bir insanın başkasına muhtaç olduğu yerdesinizdir. Sizin aşkınızdır o. Nerede olduğunuzu, aslınızı bilir. Üstüne düşeni yapar mı bilmem.

İyi bir yıl olsun!

Yeliz ŞENAY