Girizgah Şiiri - Leylanur Yücel

Yine ortasındayım bir grizgahın
Nereye gitsem benimle geliyor,
Yağmur yüklü bulutlarım.
Bakışlar mağrur
Yürekte yine son dem
Solgun güller ve kanayan eller
Canlıydı oysa, benden önce güller.
Ölümü sırtımda taşıyorum gittiğim her yere
Karlar yağıyor şimdi, menekşelerin üzerine
Yavaştan kayboluyor gökkuşağının renkleri
Eller, ellerimden kayıp gidiyor.
Gitmeliler belki de
Tutmak, yelken açmaktır bencilliğe.
Ben ayazım, dayanamazlar onlar zemherime
Tebessümüm donuyor lebimde
Sonbaharın ihtişamı kaplıyor şimdi semayı.
Yaza sitemkar bakışlar atıyor gözlerim
Umudu aşılamak yüreğe,sitemi hak etmez miydi azizim?
Ellerim, ısınacağına ikna edilmişti bir zamanlar
Oysa şimdi, dokunduğu yeri buza çeviriyor ellerim.
Sen yakmışken bütün yün kumaşları
Hangi terzi dikebilir, ellerimi ısıtıcak eldiveni
Yaza özlem duymamalı kalbim
Kışı sevmeye alışmalı
Yazın meltemine kanmamalı.
Olta var diye balık tutmak şart mı?
Kamerin güneşi yansıttığı bilinmez mi?
Görünenin ötesini bilmeli insan
Bilmeli.
Suyun, ateşi söndüreceğini.
Geride zemheri soğuk...
Yalnızlığım ve alacalı atlar.
İnsanları bir bir attım heybemden
Son birkaç ruh...
Biri düşmek üzere
Yavaşlattı atımı
Oysa biliyorum düşecek
Düşmeli belki de...
Şimdi buruk bir kasvet var içimde
Kasvet, her dem içimde
Saklıyorum onu en ücra köşemde.
Eteklerimden dökülüyor
Yeşil çimenlerin üzerine
Ardımda koca bir kış bırakıyorum.
Önümde...
Alacalı atımın eğerini bağlamam gerek belki de.
Şimdi yalnızlık, sonhardaki güneş gibi,
Elzem...