Girizgâh Şiiri - Erva Özbaba

I

Hiç düşündün mü gözünden dünyayı
Tomurcuklu çiçeklerden arınıp, bir köşede

Ya hiç düşündün mü gözümden dünyamı
Çiçeklere aldırmadan, sulu gözlerle

Baharda bile koştum sokaklarında
Yaşlı gözlerime aldırmadan

Ekranda eskidi, ekranında eskidi
Simsiyah, kapkara o dörtgenin

Ve gün yüzünü gösteremedi
Sesler duvarlarımda yankılanırken

Dört duvarın üçüne sordum, durdum.
Dördüncüden ses seda yok!

Kalbimdedir belki aşk, duvarlardan öte;
Kendi kendine yanıp tutuşan.

Uzaklardan bir orduyla gelip dayansan kapıma
Kapıda kim var duyar mıyım?

Birkaç karış havada belki kalbim
Aklım yerinde ya!

II

İsterim sensizliğin sillesini
İstemem gelmeni ne seni ne seni

Sabahları ağarttım her gün
Farklı silüetlerde senin ruhunla

Yüzüne baktığım o sayfalar
Artık diğerlerinden farksız

Sevmeyi öğretmiş sadece; kusursuzca
Bir çocuğa, bir renge ya da bir ata

Ve buğulu camlardan izlemişim herkesi
Kolumla silip temizlemeye yeltenmeden

Şiirim kaç şaire ulaştı
Ne şiirleri ne kalemleri eskitti(kim bilir)

Düşünemiyorum, düşünmüyorum ardını
Virgüllerle devam ettirilecek her şeyin.

O ünlemi, haykırışı seviyorumdur belki de
Satırlarla gecemi hüzünlendirirken.

Yakarışım kendime, hep bana
Savruluşum kendime, sayfalara

III

Var olmayı sevmişim ben
Kendi emeğimle, sezilerimle

İsimler hep unutulur, aşk var olsun
Mırıldayan her kedinin dilinde

Nankör olan o olsun
-siz kibirlenin-

Çöllerde karşılaşırsınız belki
Sargıların içinde o şaşalı putla (!)

Sitemlerinizi duyar da gelir belki
Yüce kanatlı ebabiller

Kanatlanıp yükseltir sizi de
Çıkmakla bitiremediğiniz o yere

Bırakın aşk kalsın sağ
Ne kaldı ki geride sizden

Para, pul üç beş kolye
Düşleriniz kuyrukta ya da kürkte

Hepsi sizde
Hepsi içinizde

Sırra eren bulur yolunu
Derviş olup erenler de bizde