Girdap Şiiri - Turgay Kadiroğlu

gecem desin
ölümün dirilişini,
ölülerin uykusuz düşlerini
karanfilin neden geceleri ölemediğini...

gecemdesin,
karanlığın parıldayan efsunlu gölgesi sen,
rüyamda
hülyanla,
can diyarımda her yer sen...

gözlerinle bakışlarıma iliştin ya sen,
gönlümün en mahrem yerine iniştin ya sen,
bir akıl alacağım
bir de can vereceğim kaldı...

kurumadan mecnunun dudakları, yetiştin ya sen,
ellerinle yüreğime eriştin ya sen,
cennete erer gibi bir eriştin ya sen,
ruhuma inceden esiştin ya sen,
bahar gibi bir geliştin ya sen...
ansızın gidişin ve sen,
bir vuslat alacağım
bir de aşk vereceğim kaldı...

şahit oldun mu sen hiç
dalgaların çırpınmadan boğulduğuna
denizlerin görünmediğine yakamoz kefenlerden,
baktıkların buğulandı mı birer birer
erirken bir incinin teni kaygan gökyüzünde
ve yanarken cismi aşktan...

niyagaranın aktığı benim
gir de bak içimde kaç tılsım yanar.
sen aşk düşmanı san
ışığı paylaşmaya kıyamayan,
aşk ile, ışık ile derinleşen,
gök kubbeye dipsiz kuyular eşen
kara deliklerimi
ve görme siyah pelerinli gökyüzümü...
nerden bileceksin 'sevda'nın özünü,
tercümesine
'kara' dediklerini,
esmer geceye 'leyla' diye seslendiklerini...

sen san ki geceler göz açıp kapayınca geçer;
sanki akmayan yelkovan her gece aklıma kızıl kefen biçer,
ıslak sokaklara sor kaldırımlarında kaç güneş ısınır,
kaç kaldırım şafak sayar sabaha,
kaç sabah şafakla uyanır hüzün ikliminden
ve kaç girdap susuz kalır kara toprak altında...

gelsen...
gelmesen...
sana ne hacet ateş de benim, kar tanesi de ben
ister yanarım eteklerinde kaf dağının,
ister eririm tepelerinde Venüs volkanlarının...
buzullarını sana adadım güneşin...
gelme sen...