Gilgamış Şiiri - Salim Çelebi

Liseli yıllarım.
Kravatlı,
şapkalı,
takım elbiseli
yıllarım!
Öğretmenimin ikide bir niçin sorduğunu
kırk yıl sonra geçen gün anladım!
Gılgamış,
şiir tarzında yazılmış
müthiş bir destan!
Yazan
dört bin yıl önce anlamış:
İnsan;
kan,
kemik
ve kastan.

Sanrı görmemişse yazarı,
o, her şeyi bilen
yarı insan yarı Tanrı
savaşçı bir varlık.
Ürkütür
halkına yaptığı gaddarlık
ve Gök Tanrısı Anu
Enkidu ile cezalandırmak ister onu.
Bir oturuşta,
en büyük taşta
pişen üç ekmek
ve iki dana budu
yiyen Enkidu;
vahşidir ve düşkündür kadınlara.
Katerina ve Baltacı Mehmet Paşa arasında geçen olaya,
yani vakayı Prut’a;
ta o zamanlar
Uruk’ta
rastlanır.
Hem yener
hem de Enkidu’yu kendine dost eder
Gılgamış.

Aşk Tanrıçası İştar
göz koyar Gılgamış’a
evlenmek ister: Reddedilir.
Gururu incinen Tanrıça
açıkça
savaş açar Gılgamış’a
ve Enkidu kurtarır gazabından.
Bir gece,
rüyasında ölüme mahkum edilir Enkidu.
Cennette yenmesi yasaklanan
ve niçin yasaklandığı sır gibi saklanan
elma için kovulan Adem’den
daha ağırdır cezası.
Affı yoktur Tanrıların.
Hele,
başkalarını cezalandırmak için
gönderdikleri karşı çıkarsa ilahi emirlere.
Ölümün soğuk yüzü
yüzleştirir Gılgamış’ı kendi ölümüyle.

Gılgamış,
ölümsüzlüğün sırrını bilen ve tufan yaşamış
tek varlık Utnapiştim’i arar
ve sora sora bulur sefili bir sahilde.
Öğrenir ki
ölümsüzlük otu dibindedir okyanusun:
Dalar ve çıkarır.
Derinliklerine dalmasına rağmen suyun,
vurgun yemeden çıkmış ama çok yorgun durumdadır.
Çıktığı yerde uyuyakalır.

Sahi veya yalan.
Destan bu:
yutar otu
oradan geçmekte olan bir yılan.
İşte bu yüzden,
kabuk değiştirerek
meydan okurmuş yılanlar ölüm korkusuna
ve gençleşmek için
her yıl yeniden yatarlarmış kış uykusuna.

Hiçliği bilgeliğin alt edeceğini
ve yarattığı korkunun sevgiyle yenileceğini
ölümüne yakın anlar Gılgamış.
Anlar:
Bilgeliğin boş sözlere kanmak
değil;
dünya nimetlerinden yararlanmak
olduğunu.